Düşünün: Oval Ofis’te Trump, Erdoğan’a dönüyor ve “Senin için çok şey yaptım, sıra sende” diyor. Vallahi film repliği gibi… Ama işte diplomasi dediğimiz şey bazen gerçekten Hollywood’u aratmıyor.
Şimdi Gazze meselesinde sahneye yeni bir plan çıktı. Trump’ın 20 maddelik “barış reçetesi.” Netanyahu kabul etmiş, Hamas da “kısmen” olur demiş. Kısmen derken? Rehineleri bırakırım ama silahları bırakmam, diyor. Yani “yarım kabul.”
Rubio çıkıyor, “Rehineler saldırılar ortasında serbest bırakılamaz” diyor. Haklı mı? Evet. Ama saldırıları durduracak olan kim? İsrail… O da ABD’nin desteğiyle vuruyor zaten. İşte işin ironisi burada.
Bir de işin Türkiye boyutu var. Erdoğan, Washington’da Trump’la görüşüyor, sonra “adil ve kalıcı barış için biz de katkı vereceğiz” diyor. İçeride ise kıyamet kopuyor. Fatih Erbakan, “şeytani plan” diye bas bas bağırıyor. Davutoğlu, “İki yıldır soykırımı durdurmadınız, şimdi mi aklınıza geldi?” diyor. CHP, “en kötü barış savaştan iyidir” diyerek orta yolu bulmaya çalışıyor.
Okur sorar şimdi: “Türkiye’nin çıkarı ne?” İşte uzman görüşü: İsrail askerlerinin Gazze’den çekilmesi, zorla göç ettirme olmaması, yardımların girmesi… Bunlar Türkiye’nin beklentileriyle örtüşüyor. Ama riskler? Çok. Yol haritası yok, zamanlaması belirsiz. Yarın İsrail “vazgeçtim” derse ne olacak?
Bir de uluslararası güç meselesi var. Amerika, “Araplarla beraber Gazze’ye istikrar gücü kuralım” diyor. Hangi Araplar? Kim denetleyecek? Türkiye işin neresinde? Bu sorular havada asılı.
Trump ise sosyal medyasında boy gösteriyor: “Hamas kabul ederse ateşkes hemen başlar.” O sırada Gazze’den dumanlar yükseliyor… İşte size Orta Doğu gerçeği: Ateşkes ilan edilir, bombalar düşmeye devam eder.
Velhasıl-ı kelam: Bir yanda rehineler, bir yanda mahkûmlar. Bir yanda Washington’un planı, bir yanda Ankara’nın hesapları. Sonunda hepimizin zihninde tek bir soru: Bu iş gerçekten barış mı getirecek, yoksa yeni bir fırtınanın ön sözü mü olacak?
